Tongariro Alpine Crossing

Tongariro Alpine Crossing 6 tot 8 maart.

Ik verlaat Taupo met een big smile on my face. Soms lijkt het nog zo onwerkelijk dat ik ben gaan skydiven. Als ik er aan denk voel ik de adrenaline weer in me opkomen. Wat was dat gaaf zeg! Een ervaring om nooit meer te vergeten. Ik heb de smaak te pakken en verlang alweer naar een nieuw avontuur. Dit keer niet eentje vanuit de lucht maar eentje over land, de Tongariro Alpine Crossing. Een tocht van 19,4 km waarbij ik een aantal vulkanen ga proberen te trotseren (Waaronder de mogelijkheid om ook Mt Doom te beklimmen). Dat het een uitdaging gaat worden staat vast. Ik heb al van meerdere mensen vernomen dat het een pittige tocht is. We gaan het zien, ik ga de uitdaging aan met moeder natuur maar waarschijnlijk nog meer met mijzelf.

Het is vroeg in de ochtend wanneer we vertrekken vanuit Whakahoro. We hebben een nachtje in de Blue Duck Station geslapen. Wederom een lodge midden in de natuur, omringd door bergtoppen. Bij aankomst heb ik even een korte wandeling gemaakt naar de rivier. Daarna hebben we lekker gegeten en ben ik vroeg naar bed gegaan. De wekker ging namelijk erg vroeg want we vertrokken al om 6 uur. Dit betekende dus om 5 uur uit bed (oei, dat deed pijn).

Gisteren kregen we te horen hoe we ons moesten voorbereiden op de Tongariro Crossing. Tijdens de tocht kunnen we alle seizoenen over ons heen krijgen. Van flinke windstoten en regen, van mist, bewolking en felle zonnestralen, tot hitte en kou. Hier moeten we ons dus goed op voorbereiden. Dit hield in dat we voor meerdere lagen kleding moesten zorgen. Minstens een shirtje, vest en regenjas. Spijkerbroek werd afgeraden en je moet goede wandelschoenen hebben. Daarnaast moet je in ieder geval 2 liter water bij je hebben en natuurlijk voldoende eten. Bij aankomst werd onze uitrusting nog even gecheckt. Schoenzolen moesten we laten zien, kleding werd bekeken en ze vroegen of je voldoende water bij je had. Daarnaast werd er gesproken over de nodige conditie die je moet hebben voor deze tocht. En mocht je tijdens de tocht ook Mt Doom willen beklimmen, dan moet je qua tijd vooruit lopen op het schema. Mt Doom kost een extra 2 uur en die moet je tijdens je tocht weer weten in te halen. Oké, ik realiseer mij op dat moment dat Mt Doom er voor mij niet in zal zitten. Iedereen werd trouwens ook gewaarschuwd voor de gevaren op Mt Doom. Het is een steile klim met veel losse keien en rotsen. Er schijnen veel ongelukken op deze berg te gebeuren. Veelal zijn het dan enkelbreuken en schedelbasisfracturen. Ze raden het ten zeerste af als je weinig ervaring en conditie hebt. Nou, ik kwam in ieder geval door de keuring wat mijn uitrusting betreft. Mijn conditie? Tja, dat valt nog te bezien.

We komen aan bij het begin van de tocht. Ik bekijk het pad tot in de verte en aanschouw de bergtoppen. Op sommige toppen zie ik sneeuw liggen, andere verschuilen zich achter de wolken en laten zich met momenten zien. Tussen de bergen in zie ik stralen van de ochtendzon tevoorschijn komen. Aan de snelheid van de wolken te zien staat er een flinke wind. Ik ben nog niet eens begonnen en voel me nu al geïntimideerd. Wat een kracht en puurheid straalt de natuur toch uit hè. Dit is wat het gaat zijn, niet meer, niet minder en de natuur kent geen medelijden. De uitdaging zit hem nu vooral in mijzelf. Blijf ik mijzelf aanmoedigen op de momenten dat het zwaar is, dat ik fysiek de klappen moet opvangen maar mentaal sterk moet blijven? Zit er een Sam in mij (van de Lord of the rings) die mij het zetje in de rug blijft geven en zegt “we moeten doorgaan, je kunt het”. We gaan het mee maken, de eerste stappen zijn inmiddels gezet.

We zijn gestart op een hoogte van 1130 m. Eén ding is in ieder geval overduidelijk, dit gaat een prachtige tocht worden. De natuur is verbluffend mooi en indrukwekkend. Het eerste deel gaat me ook nog prima af. Op een gegeven moment voel ik aan mijn benen dat we de klim aan het inzetten zijn en komen we de eerste trapjes tegen. Trappen zullen nooit mijn vrienden worden, dat was mij allang wel duidelijk (Moest weer even denken aan die wenteltrap bij de Bridal Veil watervallen). Ik raak er snel van buiten adem maar gelukkig herstel ik ook weer snel. Met een uurtje komen we aan bij de eerste stop, Soda Springs. We lopen goed op schema, zelfs iets voor. We hebben hier de mogelijkheid om nog even naar het toilet te gaan. Daarna moeten we het een paar uur weten op te houden. Ik pak wat kleins te eten en neem wat slokjes water. Voordat we verder lopen zie ik een bord staan. Ik loop er naartoe. Op het bord staan een aantal vragen; Weet je zeker dat je een goede uitrusting bij je hebt? Heb je voldoende water? Hoe staat het met je conditie? Was dit al zwaar voor je? Je kunt nu nog terugkeren, hierna niet meer. Bedenk goed wat je doet! Oké, nou qua uitrusting maak ik me geen zorgen. En tja, vond ik het nu al zwaar?! Heel voorzichtig denk ik “uhm nou een beetje wel eigenlijk” haha. Oooh dit gaat nog wat worden. Maar ik heb geen moment getwijfeld om terug te keren. Ik ga dit gewoon doen! Kom op, niet zeuren, gewoon doorgaan.

Het tweede deel ging van start. Onze volgende stop zou op de South Crater zijn waarbij we de Devil’s Staircase zouden passeren. Nou, die naam zegt dus al genoeg hè. Trappen, trappen en nog eens trappen….. de klim was nu echt begonnen. Fysiek vond ik het erg pittig. Al gauw merkte ik dat ik dicht bij mezelf moest blijven door mijn eigen tempo aan te houden. Ik had vaker even wat korte rustmomentjes nodig maar gelukkig bleef ik wel snel herstellen. Met momenten ging met hartslag als een malle tekeer, voelde ik het heel erg in mijn borst en snakte ik naar adem. Mijn handen en benen vulde zich met vocht, iets waar ik vaker last van heb. Ik voelde de stuwing in mijn handen. Ze waren dik en rood. Zodra ik een paar minuten rust nam daalde mijn hartslag en kreeg ik weer voldoende adem. Ik voelde dan weer de kracht om door te gaan. Ik weigerde negatief te denken. Ja, ik vond het zwaar en had vaker rustmomenten nodig maar het allerbelangrijkste was dat ik voorruit bleef gaan. Ik bleef het doel voor ogen houden.

In ongeveer 3 uur tijd bereikten we de Red Crater op een hoogte van 1886m. Het laatste deel van de klim was erg stijl en op sommige plekken moesten we ons vasthouden aan touwen die aan de rotsen waren bevestigd. De grond was erg onstabiel. Heel veel losse stenen, keien en zand. Hierdoor was het soms moeilijk om grip te krijgen. Wat voelde ik een opluchting zeg toen we daar boven aankwamen. En wow, deze helse klim was echt meer dan de moeite waard! Wat een uitzicht! Echt zo mooi! We namen hier de tijd om even te pauzeren, wat te eten, te drinken en bovenal te genieten van het uitzicht.

De klim zat er nu wel op. Tijd om de afdaling in te gaan zetten. Ik voelde me opgelucht, had het idee dat ik het ergste nu toch wel achter de rug had. Maar oei, die afdaling had ik toch wel wat onderschat. Zoals ik al zei was de grond erg onstabiel. Veel los zand met stenen en keien. De afdaling was best stijl dus dit voelde je maar al te goed in je kuiten. Constant moest je jezelf afremmen en niet voor eventjes, nee voor ongeveer 3 uur lang. Tijdens het eerste stuk van de afdaling ben ik 1 keer gevallen, recht op mijn heup en pols. Auw, ja dat deed even pijn maar verder ging het toch wel. Onderweg kwamen we drie prachtige meren tegen. De Emerald Lakes en de Blue Lake. Ondanks dat de afdaling ook echt pittig was, ik deed liever dit dan die helse klim. Maar op een gegeven moment gaat tijd ook een rol spelen.

Na 5 uurtjes kwamen we aan bij de Ketehani Shelter waar we weer gebruik konden maken van het toilet. Op dit moment voelde ik het toch wel goed in mijn lijf. We begonnen moe te worden en onze blik was gevestigd op het laatste stukje. Nog even dachten we. We wilde niet te lang rusten maar juist nog even doorgaan. Het moest nu niet al te ver meer zijn. Nou, ook dat viel even vies tegen haha. De afdaling zette zich nog verder in. Niet alleen mijn kuiten maar ook mijn rug begon ik goed te voelen. De bergen hadden we achter ons gelaten en in één keer begaven we ons in het regenwoud. Wauw, van kale vlaktes, vulkanen, en blauwe meren…. En dan loop je ineens in het regenwoud en kom je een prachtige waterval tegen. Wat een bijzondere tocht is dit toch.

Uiteindelijk duurde dat laatste stukje toch nog zo’n 2 uur. 7 uur later kwamen we aan op het einde van de tocht. We wisten mooi op schema te blijven en waren er zelfs nog wat eerder dan verwacht. We moesten nu nog even wachten op het busje die ons zou komen ophalen. Ik deed mijn rugzak af en ben gaan zitten, met een diepe zucht maar vooral ook een brede glimlach. YES, ik heb het gehaald! Het was een prachtige tocht en voor mij een persoonlijke overwinning. In die 7 uur tijd heb ik genoten en afgezien. Soms genoot ik puur van het uitzicht en het moment zelf, soms waren er momenten dat ik over bepaalde dingen begon na te denken en stil stond. Ik voelde me even middenin het leven staan, midden in de natuur en wat voor fysieke en mentale gevoelens deze tocht ook deden oproepen…. Ook hier geld “Makes you feel alive”. Zo spring je uit het vliegtuig en zo sta je boven op een vulkaan. Dit is waar ik het allemaal voor doe….

- just feel the magic in the air and the power in the breeze, feel the energy of the plants, the bushes and the trees, let yourself be surrounded by nature as its best, calm yourself, focus and let magic do the rest-

Liefs -x- Lor

 -